เพราะโชคร้ายหรือใฝ่ชั่ว

เจน เด็กสาวใสๆนิสัยเรียบร้อย เป็นเอ็นดูของทุกคนในหมู่บ้าน ด้วยความอ่อนหวานของเจน บวกกับความน่าสงสารของชีวิตเจน เพราะพ่อแม่แยกทางกันไปเมื่อสามปีก่อน ตั้งแต่พ่อจากพวกเราไป พ่อไม่เคยกลับมาดูดำดูดีสักครั้งหายเข้ากลีบเมฆ "ดีเหมือนกัน พ่อชั่วๆคิดข่มขืนลูกแท้ๆได้ลงคอ อย่างมัน ออกจากชีวิตไปสะได้ก็ดี" ความในใจแรกของเจนในวันที่พ่อเก็บของออกไปจากบ้าน! ใครจะรู้ว่าเด็กใสๆคนนี้คับแค้นใจแค่ใหน น้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นหรอ..แค่ตกแต่งให้สมจริงแค่นั้นเอง! ..

สองแม่ลูกกัดฟันกันสู้กันอยู่ช่วงหนึ่ง จนผู้เป็นแม่เริ่มคิดบางอย่างได้ "พรุ่งนี้เราออกไปหางานในเมืองกันนะลูก" แม่เอ่ยปากชวนเจน อยู่ในชนบทห่างไกลความเจริญ อย่าได้ถามชีวิตดีๆ ลำพังยาไส้ก็ยังไม่พอ "ได้จ้ะแม่" เจนตอบอย่างดีใจ ก็ชีวิตนี้กินเล่นอยู่แต่ชนบท เคยไปเดินเล่นในเมืองเมื่อไหร่กันล่ะ คำชวนของแม่จึงทำให้เจนตื่นเต้นไม่น้อย ..

รุ่งเช้าแห่งความหวังก็มาถึง สองแม่ลูกออกเร่ร่อนของานไปตามร้าน แต่ยังไร้วี่แววว่าจะได้งาน "นี่ก็เกือบเที่ยงแล้วนะแม่ วันนี้จะได้งานไหม"? เจนถามแม่ "เราลองอีกสักนิดถ้าไม่มีเรากลับบ้านกัน" สองแม่ลูกเดินถามงานตามร้านกันต่อไปจนถึงร้านสุดท้าย แม่คุยกับชายวัยกลางคนๆหนึ่งอยู่สักพัก จนออกมาบอกกันเจนที่รออยู่ข้างนอกว่า "เขารับแม่เป็นลูกจ้างแล้วเจน แม่ได้งานแล้วลูก!" สองแม่ลูกกอดกันดีใจ ชายวัยกลางคนเดินออกมาพร้อมกล่าวว่า"เรียกฉันว่าลุงชาติ ถ้าไม่ติดขัดอะไรก็เริ่มงานพรุ่งนี้ได้นะ พาลูกมาด้วยก็ได้ ฉันไม่ถือสา สงสารเด็กมัน" พร้อมกวาดสายตามองสาวน้อยวัยแรกแย้มด้วยเอ็นดู เจนจึงได้รู้ว่าชายวัยกลางคนนั่นคือเจ้าของร้านนั่นเอง สายตาอ่อนโยนของลุงชาติทำสองแม่ลูกอิ่มใจไม่น้อย สองแม่ลูกขอบคุนลุงชาติและพากันนั่งสองแถวกลับบ้าน และลุงชาติคนนี้เอง เป็นตัวละครสำคัญที่จะทำให้หลายสิ่งชีวิตเจนเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล..

เช้าวันแรกของการทำงาน แม่รับบทลูกจ้างที่ดี ขายของได้อย่างราบรื่น โดยมีเจนชงชา ชงกาแฟช่วยขายอีกแรงหนึ่ง จนลุงชาติเอ่ยปากชมสองแม่ลูกนี้ "เงินค่าแรงวันนี้ " ลุงชาติพูดพร้อมยื่นเงินสามร้อยให้แม่ สองแม่ลูกรับไปพร้อมเอ่ยขอบคุณ และพากันรอสองแถวกลับบ้านเหมือนเดิม ..กิจวัตรสองแม่ลูกเช้าไปเย็นกลับ วนอยู่เช่นนี้ได้อยู่พักใหญ่ เริ่มอ้าปากกินดีได้อยู่บ้าง " สี่เดือนกว่าแล้วเนอะแม่ ไวเหมือนกันเนอะ" เจนกว่าชวนแม่คุย "แม่มีเรื่องจะบอกเจน" "ว่ามาเลยแม่" เจนกล่าวพร้อมหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าผู้เป็นแม่ "แม่จะแต่งงานกับลุงชาติ เจนจะว่าอย่างไร?" เจนสงบไปครู่หนึ่ง ภาพความทรงจำร้ายๆที่พ่อแท้ๆเป็นคนก่อ มาเป็นภาพวาดในสมอง แต่อีกใจหนึ่ง "มีพ่อใหม่เป็นเจ้าของร้านก็ดีสิ จะสบายแล้วนะอีเจน" เจนได้แต่พูดคนเดียวในใจ "แล้วแต่แม่เถอะ หนูตามใจแม่" เจนกล่าวพร้อมยิ้มให้ "ขอบคุณนะลูก" สำหรับเจนตอนนี้นึกถึงแค่ความสบายต่อจากนี้เท่านั้น อดใจที่จะสัมผัสความสบายนั้นแทบจะไม่ไหวแล้ว..